Το γιοφύρι της Άρτας είναι ξακουστό για τη θυσία που έκανε ο πρωτομάστορας, θάβοντας στα θεμέλια τη γυναίκα του. Στην παραλογή αυτή μάλιστα η θυσία εντοπίζεται διπλά: πρώτα ο πρωτομάστορας θυσιάζει τη γυναίκα του και μετά η γυναίκα του θυσιάζει το θυμό και το εγώ της, παίρνοντας πίσω την κατάρα που έδωσε αρχικά και μετατρέποντας την σε ευχή "Αν τρέμουν τ' άγρια βουνά, να τρέμει το γιοφύρι, κι αν πέφτουν τ' άγρια πουλιά, να πέφτουν οι διαβάτες".
Η θυσία για ένα μεγάλο έργο είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την κουλτούρα των Αρτινών και το στοιχειό της Γυναίκας του Πρωτομάστορα δεν είναι το μόνο που προστατεύει ένα μεγάλο έργο. Μια άλλη γνωστή ιστορία είναι αυτή με τις δύο πέτρες στην Βυζαντινή Παρηγορίτισσα. Μια πέτρα μεγάλη και μια πέτρα μικρή που αντιπροσωπεύουν τον Πρώτο και τον Τελευταίο σε μια σπουδαία προσπάθεια. Η παράδοση θέλει εδώ τον Πρωτομάστορα να ρίχνει αρχικά το μαθητούδι στα θεμέλια για να στεριώσει το έργο και εκείνο να τον τραβάει και να τον παρασέρνει μαζί του την κρίσιμη στιγμή.
Όμως πέρα από την ανάγκη για θυσία, τα στοιχειά της Άρτας αντιπροσωπεύουν και άλλες ανάγκες της καθημερινής κυρίως ζωής των Αρτινών. Ένα πολύ χαρακτηριστικό πνεύμα που επικαλούνται ιδίως οι Αρτινές γιαγιάδες, για να βάλουν τα παιδιά το μεσημέρι να κοιμηθούν είναι η "Μεσημέρω". Η "Μεσημέρω" είναι η Νεράιδα που αν δεν κοιμηθείς τις ώρες κοινής ησυχίας, που κατά συνήθεια οι περισσότεροι Αρτινοί απολαμβάνουν έναν υπνάκο, θα ξεκινήσει από το ποτάμι, συνοδεία ορισμένες φορές και άλλων Νεραϊδών, που κατοικούν εκεί κοντά, στις μεγάλες πέτρες και θα σε πάρει μαζί της. Σε κάθε περίπτωση μάλιστα, αν είσαι άτακτος και τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας, υπάρχει η "Μπαούτα" ή "Μαμούτα", η οποία εμφανίζεται ξαφνικά, οποιαδήποτε στιγμή και παίρνει τα άτακτα παιδάκια.
Η Άρτα έχει παράδοση στις ιστορίες με στοιχειά και πνεύματα, που άλλοτε βρίσκονται ψηλά στο βουνό, άλλοτε κοντά σε πλατάνους και άλλοτε κοντά στα ποτάμια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου