Η συνταγή αυτή εντοπίζεται στην Άρτα, κοντά στο 1967.
Θυμάμαι τις θειάδες μου με τη μάνα μου, να μαζεύονται στην
πίσω αυλή του σπιτιού με τις λεμονιές και να πλένουν το σπανάκι,
τα σέσκουλα και τα λάπατα (στενόμακρα φύλλα, για όσους δεν έχει τύχει
να γνωρίσουν).
Τα έκοβαν σε μικρά κομματάκια και μετά τα έβαζαν σε μια
λεκάνη, όπου έριχναν ρύζι, πιπέρι, αλάτι και λίγο λάδι. Όλα αυτά τα ανακάτευαν.
Στη συνέχεια έπαιρναν τα χιβάδια και τα έπλεναν πολύ καλά.
Τα τοποθετούσαν σε μια κατσαρόλα και έριχναν νερό ίσαμε να τα σκεπάσει. Ύστερα
τα ζέσταιναν στη φωτιά, μέχρι να ανοίξουν τα όστρακα για να τα
γεμίσουν.
Αφού τα στραγγίζανε για να φύγει το περιττό νερό από την
βράση, άρχιζαν μετά προσήνειας να τα γεμίζουν ένα-ένα. Όσα χιβάδια δεν
άνοιγαν, μας τα έδιναν εμάς για να παίξουμε, γιατί δεν έκανε να τα
φάμε...
Όταν τα γεμίζανε όλα, τα βάζανε με την σειρά σε μια
κατσαρόλα και αφού έριχναν πάλι νερό ίσαμε να τα σκεπάσει, τα βάζανε πάλι
σε σιγανή φωτιά. Όταν το νερό είχε πια απορροφηθεί και είχε
μείνει ελάχιστο ζουμί στην κατσαρόλα, τότε βγάζουμε τα χιβαδιά από την φωτιά.
Έκοβαν και 2-3 μεγάλα λεμόνια και τα έστυβαν πάνω στο φαγητό. Μας το
σέρβιραν σε μεγάλες πιατέλες και εμείς το τρώγαμε μετά μεγάλης λαιμαργίας....
Καλή σας όρεξη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου