Τα Πολυσπόρια του Αγ. Ανδρέα

......"Σ'τσι τριάντα, τ'αγι' Αντριός
αντρειεύει ο καιρός."....

Εποχιακά, μπαίνουμε για τα καλά στο χειμώνα..

Ο λαός μας λοιπόν για το καλό της νέας περιόδου, που αναμένει πια να έρθει μετά την χειμερινή περίοδο, τηρεί ορισμένα έθιμα, για να έρθει καλή και παραγωγική σπορά.

Τα "πολυσπόρια"είναι ένα έθιμο της ημέρας εορτής του Αγ. Αντρέα.  Είναι όσπρια, συνήθως φακές, καλαμπόκια, φασόλια κλπ, τα οποία, τα μουλιάζουν το προηγούμενο βράδυ και τα βράζουν όλα μαζί. Καμιά φορά τα σερβίρουν με ξηρούς καρπούς στο ίδιο πιάτο (ενίοτε, βράζουν και σιτάρι, προσθέτοντας ζάχαρη και σταφίδες, δηλαδή φτιάχνουν πανηγυρικά κόλλυβα). 

Σαν έθιμο εντοπίζεται ιδίως στην Ήπειρο, στη Θράκη, στην Αχαΐα, στην Αιτωλοακαρνανία και στη Θεσσαλία, όπου φτιάχνουν "μπόλια" ή "πολυσπόρια" ή "αντραλούσια", τα οποία πηγαίνουν στην εκκλησία, για να ευλογηθούν, και μετά τα μοιράζουν σε συγγενείς και φίλους .
Στην Ήπειρο συγκεκριμένα είθισται να λέγεται ότι "Τα μοιράζουν στα σπίτια, για ν' αντρειωθούν τα σπαρτά".

Παραδοσιακά λοιπόν και εμείς θα φτιάξουμε σήμερα τα "πολυσπόρια" μας και θα τα συνοδεύσουμε με ωραίες μικρές παραδοσιακές πυρομάδες.

 

ΚΡΑΣΙ ΜΕ ΑΡΜΠΑΡΟΡΙΖΑ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Υλικά

 

1 1/2 Λίτρο κόκινο γλυκό κρασί

2 χούφτες φυλλαράκια αρμπαρόριζας

200  γραμμάρια ζάχαρη

2-3 ξύλα  κανέλλας

2-3 αστεροειδή  γλυκάνισο

10 κομματάκια γαρύφαλλο

Θέλετε να προσφέρετε ένα δροσερό κοκτέιλ τα Χριστούγεννα, για να τους εντυπωσιάσετε όλους;

Η συνταγή αυτή θα σας βοηθήσει να σας ανοίξει η όρεξη πριν το φαγητό...

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Μέσα στο κρασί θα ρίξετε  όλα τα υπόλοιπα υλικά  και θα το αφήσετε  για 15-20 μέρες σε θερμοκρασία δωματίου.

Πάντα το μπουκάλι το κλείνουμε με ένα τούλι.

Κατά διαστήματα το ανακινούμε, προκειμένου να λιώσει η ζάχαρη.

Μετά τις 15-20 μέρες, το σουρώνουμε και έχουμε έτοιμο το ποτό μας για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι πριν το φαγητό.

 

Το σερβίρουμε σε μικρά ποτηράκια με ένα φύλλο αρμπαρόριζας για ντεκόρ και το συνοδεύουμε με μήλα ή κυδώνια ψημένα με λίγη κανέλλα..  

 

 

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ (Χιονανθρωπάκια)

Καλές γιορτές να έχουμε όλοι μας.....
Δύο μικροί ωραίοι χιονάνθρωποι από καλτσάκια με γέμιση ρυζιού...

 

ΚΥΔΩΝΟΠΑΣΤΟ ΦΟΥΡΝΟΥ

Κυδώνια 5 μεγάλα
Ζάχαρη:  θα το υπολογίσετε με τον πολτό
Αρμπαρόριζα  λίγα φυλλαράκια
Αμύγδαλα  βρασμένα και ξεφλουδισμένα
Φύλλα Δάφνης 

Το Κυδώνι είναι γνωστό από τα αρχαία χρόνια ως το «χρυσό μήλο» που έδωσε ο Πάρις στη θεά Αφροδίτη!

Αφού πλύνετε τα κυδώνια και τα σκουπίσετε, τα τυλίγετε  ένα-ένα  με ασημόχαρτο.
Τα ψήνετε μετά  στο φούρνο μέχρι να μαλακώσουν, όπως είναι τυλιγμένα.
Αφαιρείτε, στη συνέχεια, το φλοιό και τα κουκούτσια και μετράτε τον πολτό.
Ανά κάθε φλυτζάνι τσαγιού πολτό, προσθέτετε και 1 φλυτζάνι τσαγιού ζάχαρη.
Βάζετε τον πολτό των κυδωνιών και τη ζάχαρη σε κατσαρόλα.
Βράζετε το μίγμα έως ότου αρχίσει να ξεκολλάει από τα τοιχώματα της κατσαρόλας.
Προς το τέλος, προσθέτετε μερικά αμύγδαλα και φυλλαράκια αρμπαρόριζα.
Στρώνετε μέσα σε ταψί μια λαδόκολα και την αλείφετε με λίγο λάδι.
Αδειάζετε μέσα το κυδωνόπαστο και το απλώνετε στην επιφάνεια με τη λάμα ενός μαχαιριού ή το αδειάζετε σε μικρές φόρμες.
Αφήνετε το κυδωνόπαστο να πήξει δύο-τρείς μέρες σε θερμοκρασία δωματίου και  κατόπιν το κόβετε  σε σχήμα μπακλαβά.
Μετά βάζετε μέσα στο κάθε κομμάτι ένα φύλλο δάφνης, τυλίγοντάς το κυδωνόπαστο με διάφανη ζελατίνη.

 

Γιατροσόφια για το Βήχα

 

Τις τελευταίες μέρες, όπου και να πάω ακούω συνέχεια ανθρώπους να βήχουνε από το κρυολόγημα.

Νομίζω λοιπόν λίγες καλές συμβουλές θα σας είναι χρήσιμες:

Ένα αφέψημα που φτιάχνω συνήθως και το συστήνω και σε φίλους (ενήλικες) είναι το εξής:

Βράζουμε ένα ποτήρι νερό, μέσα στο οποίο, κατά τη  διάρκεια της βράσης, ρίχνουμε μια κουταλιά μέλι και προσθέτουμε στη μύτη από ένα κουταλάκι του γλυκού λίγο τζίντζερ σε σκόνη και στην ίδια ποσότητα λίγα κοπανισμένα κανελογαρύφαλλα.  

Επίσης λίγο φασκόμηλο με τσάι βουνού βρασμένα μαζί και λίγο λεμόνι και μέλι καταπραΰνουν τον έντονο βήχα. Τέλος, αφέψημα με λουλούδια από μολόχα και ξύλο κανέλα, όπως και το αφέψημα από φύλλα και κοτσάνια τσουκνίδας μπορούν να είναι αποτελεσματικά απέναντι στο βήχα από κρυολόγημα.

Καλή ανάρρωση σε όσους βήχουν!!!

 

 

 

Η ΔΕΚΑΟΧΤΟΥΡΑ ΤΗΣ ΛΕΡΟΥ 2007

Τα παραμύθια και τις  ιστορίες  του παλιού καιρού τα αφηγούνταν οι γιαγιάδες και οι παππούδες για να περνούν ευχάριστα οι ώρες με τα εγγόνια τους, τότε που δεν υπήρχαν τηλεοράσεις, ούτε παιδικά θέατρα..

Για αυτό σήμερα θα σας κεράσω... μια όμορφη  αφήγηση από μια γιαγιά από τη Λέρο, την οποία επισκέφτηκα το 2007.

"Μια φορά και ένα καιρό ήτανε μια ωραία κοπελιά, που παντρεύθηκε ένα καλό παλικάρι .

Δεν είχαν τα οικονομικά να μείνουν σε ένα δικό τους σπίτι, γι' αυτό  και μείνανε με την πεθερά, τη μητέρα του γαμπρού. Ο γαμπρός όμως πέθανε λίγο καιρό μετά σε ένα ατύχημα στο δάσος και έτσι πεθερά και νύφη αναγκάστηκαν να επιβιώσουν μαζί.

Ωστόσο, η πεθερά ήτανε ένας πολύ ιδιότροπος άνθρωπος και συμπεριφερόταν πολύ άσχημα στη νύφη της.

Την έβαζε και έκανε όλες τις δουλειές. Όμως η νύφη έκανε υπομονή, δεν αντιμιλούσε  και δεν έφερνε αντίρρηση σε ό,τι και να της έλεγε ή να την έβαζε να κάνει η κακιά πεθερά της.

Μια μέρα, λένε, η κοπέλα αναγκάστηκε να ζυμώσει και να ψήσει 18 καρβέλια ψωμί!!

Όταν γύρισε στο σπίτι η πεθερά  μέτρησε τα καρβέλια και άρχισε να της φωνάζει και να την μαλώνει με πολύ έντονο τρόπο. Ισχυριζόταν ότι πριν φύγει από το σπίτι  είδε ότι η νύφη της είχε ζυμώσει 19 καρβέλια.

Της φώναζε δυνατά με βροντερή φωνή "Το ψωμί το έφαγες γρήγορα, για να μη σε δω και δε μου το λες!!!".  Άρχισε μάλιστα μέσα στη μανία της να την χτυπάει με τον ξύλινο κόπανο.

"ΟΧΙ", έλεγε με λυγμούς η νύφη, "..ήτανε δεκαοχτώωωω............δεκαοχτώωω..".

Η θυμωμένη όμως πεθερά  επέμενε ότι ήτανε 19 και συνέχιζε να κακομεταχειρίζεται την κοπέλα.

Η κοπέλα είχε πέσει κάτω,  έντρομη σε μια γωνία από τα βαριά χτυπήματα της πεθεράς, με τα ρούχα κουρελιασμένα και τα μάτια να μην μπορούν να χύσουν πια άλλα δάκρυα από τον πόνο, ψελλίζοντας με όση δύναμη της είχε απομείνει "δεκαοχτώωωω............δεκαοχτώωω.." Τότε, ξαφνικά, εκεί που έλεγες ότι η κοπέλα δε θα αντέξει άλλο, παρουσιάσθηκε μια νεράιδα που θέλησε να βοηθήσει την νύφη.

 

Η νεράιδα λυπήθηκε το κορίτσι, πήρε αμέσως το μαγικό της ραβδί και τη μεταμόρφωσε σε ένα πουλί. Την βέρα που φόραγε τότε η άτυχη νύφη, την μετέτρεψε σε ένα σημάδι γύρω από το λαιμό της, για να της θυμίζει ότι κάποτε ήτανε παντρεμένη με ένα όμορφο παλικάρι.

 Το πουλί που έγινε η νύφη λέγεται δεκαοχτούρα. Ίσως ακόμα, άμα την πετύχουμε στη φύση να την ακούσουμε να ψελλίζει "δεκαοχτώωω ...........δεκαοχτώωωω............δεκαοχτώωω...". Ακόμη μετράει τα καρβέλια αλλά τουλάχιστον ζει ελεύθερη μακριά από την κακιά πεθερά, η οποία λένε ότι έφυγε ξαφνικά από τη ζωή ολομόναχη, μια στιγμή που θλιμμένη μέσα στη μοναξιά της άκουσε τη Δεκαοχτούρα και πείστηκε πια ότι η νύφη της είχε δίκιο..."

 

ΛΙΚΕΡ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ Η ΜΑΝΤΑΡΙΝΙ

ΥΛΙΚΑ

3 Χούφτες φλούδες πορτοκάλια μέρλιν η φλούδες μανταρινιών

1 φλυτζάνι ζαχαρι

1/2 κιλό ούζο

ΣΙΡΟΠΙ

1/2 κιλό ζάχαρι

3 ποτήρια  νερό

Κανελογαρύφαλλα

 

Ένα ποτό που έχω πάντα στο σύνθετο μου λόγω καταγωγής, είναι το λικέρ πορτοκάλι. Για όσους αγαπάνε τη μυρωδιά του πορτοκαλιού, αλλά και τις γλυκές γεύσεις το λικέρ αυτό θα σας συναρπάσει...

 

Τα πρώτα υλικά τα βάζουμε σε ένα γυάλινο βάζο με πλατύ στόμιο, το οποίο το σκεπάζουμε με ένα τούλι σφιχτά δεμένο και το αφήνουμε για μια εβδομάδα σε  ένα μέρος, που να το βλέπει ο ήλιος. 

 

Την επόμενη εβδομάδα φτιάχνουμε το σιρόπι, για 5 λεπτά βράζουμε την  ζάχαρη , το νερό και τα κανελογαρύφαλλα, μέχρι να διαλυθεί καλά η ζάχαρη.

Περιμένουμε να κρυώσει το σιρόπι και  ρίχνουμε τα πρώτα υλικά.  Το αφήνουμε για λίγες μέρες. 

 

Κατόπιν, στραγγίζουμε το λικέρ μέσα από ένα τουλπάνι (γάζα μαλακή)  και το μεταφέρουμε σε γυάλινο μπουκάλι.

Εάν θέλετε περισσότερο λικέρ, αυξάνετε την πιο πάνω δόση.

 

Όταν φτιάχνετε κέικ ή μπακλαβά μπορείτε να ρίξετε σταγόνες από το λικέρ αυτό, για να πάρει μυρωδιά το γλυκό σας...

Μπορούμε επίσης να σερβίρουμε το λικέρ μας σε ένα ποτηράκι  με μια ζαχαρωμένη φλούδα πορτοκαλιού...

Το σερβίρουμε όμως πάντα πριν το φαγητό με λίγους ξηρούς καρπούς ή μικρά αλμυρά βουτηματάκια, ίσα ίσα για να μας ανοίξει την όρεξη.. 

                

 

 

 

Το Χαμόλαδο κατά του κρυολογήματος 17-12-1993

Λάδι

Χαμομήλι

Οινόπνευμα

 

Τώρα το Χειμώνα όλο και περισσότερος κόσμος αρπάζει ένα κρυολόγημα...

 

Θα σας δώσω λοιπόν μια συνταγή σήμερα που μου την έδωσε μια γιαγιά από το Μόρφι Θεσπρωτίας, στις 17-12-1993, όταν τα παιδιά μου ήταν ακόμη πολύ μικρά. 

 

Πρόκειται για μια αλοιφή που βοηθάει στο να ξεπεράσει κανείς τα κρυολογήματα του. Λέγεται Χαμόλαδο.

Αυτό παρασκευάζεται με τον ακόλουθο τρόπο:

Σε τηγανάκι  βάζουμε  ένα ποτηράκι του κρασιού λάδι καθαρό  και μια χούφτα χαμομήλι σε χαμηλή φωτιά.
Τα προσέχουμε να ψηθούν  και μόλις χρυσίσουν,  τα αφήνουμε να  κρυώσουν.
Κατόπιν τα σουρωνούμε και μέσα στο λαδι ρίχνουμε  οινόπνευμα καθαρό.  
Αφού κάνουμε εντριβή  στον πάσχοντα, του φοράμε μια φανέλλα για να τραβήξει τα λάδια.

 

ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΔΕΣ ΛΑΜΙΩΤΙΚΟΙ

Φυτίνη 200γρ
Καθαρό λιώμενο βούτυρο 200γρ  ,
Ζάχαρη  κρυσταλιζέ 1/2 ποτήρι νερού
Ζάχαρη  άχνη 1/2 ποτήρι νερού  (για το μείγμα) και 300γρ (για πασπάλισμα)
Κρόκος αυγού 1
Αμμωνία 1 φακελλάκι
Αλεύρι  1 κιλό
Ούζο 1 ποτηράκι του καφέ
βανίλια 1 φακελλάκι
αμύγδαλα 1 φλυτζάνι του τσαγιού
ανθόνερο

 

Ο τρόπος με τον οποίο σου δίνουν οι άνθρωποι τις συνταγές, φέρνει στο φως πτυχές του χαρακτήρα τους. Άλλοι άνθρωποι είναι πολύ δοτικοί και επικοινωνιακοί και άλλους αναγκάζεσαι να τους ρωτάς επί χρόνια, για να εκμαιεύσεις σιγά-σιγά και ένα-ένα τα υλικά και μετά να σκεφτείς και μόνο σου τι επιπλέον μαγειρικό κόλπο χρειάζεται, για να βγει η συνταγή αυτή ως έχει.

 

(Θα θυμάστε  από την Πολίτικη κουζίνα την ανταγωνιστική ξαδέρφη, που μαγείρευε καλύτερα από όλες τις άλλες, αλλά και ταυτόχρονα τις σαμποτάριζε, για να μην μάθουν την τα μυστικά της κουζίνας της...)

 

Την συνταγή αυτή μου την έδωσε όπως πιάσαμε κουβέντα μια πολύ καλή κυρία Λαμιώτισσα στην καταγωγή, ένας πολύ ανοιχτός και γλυκός άνθρωπος, όπως μου έδωσε την εντύπωση, όταν ήμασταν μέσα στο λεωφορείο από την Ομόνοια ανεβαίνοντας την Λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Ξεκινάμε με τα εξής υλικά:  200γρ  φυτίνη, 200γρ καθαρό λιώμενο βούτυρο, 1/2 ποτήρι ζάχαρη  κρυσταλιζέ και 1/2 άχνη, μαζί  με ένα κρόκο αυγού. Αυτά τα υλικά τα χτυπάμε για μισή ώρα. Στη συνέχεια, διαλύουμε σε ένα φλυτζανάκι του καφέ με ούζο  ένα φακελλάκι αμμωνία. 
Σε όλα αυτά ρίχνουμε  τμηματικά το αλεύρι και λίγη βανίλια και ανακατεύουμε να γίνει μια μαλακή ζύμη, που να μην κολλάει στα χέρια μας.
Καβουρδίζουμε ένα φλυτζάνι τσαγιού ασπρισμένα και ψιλοκομμένα αμύγδαλα  και τα ρίχνουμε στην ζύμη που συνεχώς ζυμώνουμε.
Τα αφήνουμε  για μισή ώρα  και αφού στρώσουμε στο ταψί λαδόκολλα,  πλάθουμε  σε σχήμα φεγγαριού τους κουραμπιέδες και τους  ψήνουμε στην μεσαία σκάλα στους 180 0C μέχρι να πάρουν χρώμα.
Όταν βγουν τους ραντίζουμε με ανθόνερο και τους πασπαλίζουμε με ζάχαρη άχνη.

Καλή εξάσκηση μιας και οι γιορτές οι πλησιάζουν....

 

Οι Νεράιδες και τα Στοιχειά της Άρτας

Το γιοφύρι της Άρτας είναι ξακουστό για τη θυσία που έκανε ο πρωτομάστορας, θάβοντας στα θεμέλια τη γυναίκα του. Στην παραλογή αυτή μάλιστα η θυσία εντοπίζεται διπλά: πρώτα ο πρωτομάστορας θυσιάζει τη γυναίκα του και μετά η γυναίκα του θυσιάζει το θυμό και το εγώ της, παίρνοντας πίσω την κατάρα που έδωσε αρχικά και μετατρέποντας την σε ευχή "Αν τρέμουν τ' άγρια βουνά, να τρέμει το γιοφύρι, κι αν πέφτουν τ' άγρια πουλιά, να πέφτουν οι διαβάτες".

 

Η θυσία για ένα μεγάλο έργο είναι άρρηκτα  συνυφασμένη με την κουλτούρα των Αρτινών και το στοιχειό της Γυναίκας του Πρωτομάστορα δεν είναι το μόνο που προστατεύει ένα μεγάλο έργο. Μια άλλη γνωστή ιστορία είναι αυτή με τις δύο πέτρες στην Βυζαντινή Παρηγορίτισσα. Μια πέτρα μεγάλη και μια πέτρα μικρή που αντιπροσωπεύουν τον Πρώτο και τον Τελευταίο σε μια σπουδαία προσπάθεια. Η παράδοση θέλει εδώ τον Πρωτομάστορα να ρίχνει αρχικά το μαθητούδι στα θεμέλια για να στεριώσει το έργο και εκείνο να τον τραβάει και να τον παρασέρνει μαζί του την κρίσιμη στιγμή.

 

Όμως πέρα από την ανάγκη για θυσία, τα στοιχειά της Άρτας αντιπροσωπεύουν και άλλες ανάγκες της καθημερινής κυρίως ζωής των Αρτινών. Ένα πολύ χαρακτηριστικό πνεύμα που επικαλούνται ιδίως οι Αρτινές γιαγιάδες, για να βάλουν τα παιδιά το μεσημέρι να κοιμηθούν είναι η "Μεσημέρω". Η "Μεσημέρω" είναι η Νεράιδα που αν δεν κοιμηθείς τις ώρες κοινής ησυχίας, που κατά συνήθεια οι περισσότεροι Αρτινοί απολαμβάνουν έναν υπνάκο, θα ξεκινήσει από το ποτάμι, συνοδεία ορισμένες φορές και άλλων Νεραϊδών, που κατοικούν εκεί κοντά, στις μεγάλες πέτρες και θα σε πάρει μαζί της. Σε κάθε περίπτωση μάλιστα, αν είσαι άτακτος και τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας, υπάρχει η "Μπαούτα" ή "Μαμούτα", η οποία εμφανίζεται ξαφνικά, οποιαδήποτε στιγμή και παίρνει τα άτακτα παιδάκια.

 

Η Άρτα έχει παράδοση στις ιστορίες με στοιχειά και πνεύματα, που άλλοτε βρίσκονται ψηλά στο βουνό, άλλοτε κοντά σε πλατάνους και άλλοτε κοντά στα ποτάμια.

 

Μουστοκούλουρα

Αθηναϊκή Συνταγή από το 1939 

αλεύρι αδύνατο 1 οκά

ζάχαρη 100 δράμια 

πετιμέζι ή μέλι 50 δράμια

σόδα 8 δράμια

αμμωνία 6 δράμια

λάδι 50 δράμια

πορτοκαλάδα 1/2 ποτήρι

γαρύφαλλα

κανέλλα

νερό

 

100 δράμια=320 γρ.

1 οκά=1.280 γρ.

 

Τη συνταγή αυτή μου τη διηγήθηκε μια φίλη παλιά Εξαρχιώτισσα, όπως καθόμασταν στη βεράντα του σπιτιού της στην Καλλιδρομίου κοντά στο σημείο που γυρίστηκε η περιβόητη σκηνή "Φύγε, Στέλλα, κρατάω μαχαίρι..."

 

 

 

Μας είχε προσφέρει αυτά τα κουλουράκια μια Κυριακή πρωί στο σπίτι της, τον Νοέμβρη μήνα, μαζί με παραδοσιακό ελληνικό καφέ στη χόβολη και λίγο λικέρ βύσσινο.

 

Τα είχε παρασκευάσει την προηγούμενη μέρα με τον ακόλουθο τρόπο, όπως μας είχε πει:

 

Χτυπάμε 50 δράμια λάδι με 100 δράμια  ζάχαρη, για να ασπρίσει.

Στη συνέχεια, προσθέτουμε μισό ποτήρι χυμό πορτοκαλιού και διαλύουμε μέσα στο μίγμα 8 δράμια σόδα, 6 δράμια αμμωνία.

Ρίχνουμε 50 δράμια πετιμέζι ή μέλι και ακολούθως βάζουμε 1 οκά αλεύρι αδύνατο, τμηματικά, μέχρι να αρχίσει να γίνεται ζύμη.

Βάζουμε μετά ένα κουταλάκι του γλυκού κοπανισμένα κανελλογαρύφαλλα.

Εάν η ζύμη είναι πηχτή, ρίχνουμε το ανάλογο νερό μέχρι η ζύμη να αρχίσει να πλάθεται.

 

Αφήνουμε μετά τη ζύμη τρεις ώρες σε θερμοκρασία δωματίου, ώστε να φουσκώσει.

Έπειτα ανακατέβουμε  τη ζύμη και πλάθουμε στρογγυλά ένα-ένα τα κουλουράκια μας. Παλιά τα βάζανε στις λαμαρίνες και τα πηγαίνανε στο φούρνο της γειτονιάς, σήμερα όμως τα ψήνουμε στη μεσαία σκάλα στους 180 βαθμούς μέχρι να ροδοκοκκινίσουν.

 

Χιβάδια με λαχανικά στην κατσαρόλα

Η συνταγή αυτή εντοπίζεται στην Άρτα, κοντά στο 1967.

Θυμάμαι τις θειάδες μου με τη μάνα μου, να μαζεύονται στην πίσω αυλή του σπιτιού με τις λεμονιές και να πλένουν το σπανάκι, τα σέσκουλα και τα λάπατα (στενόμακρα φύλλα, για όσους δεν έχει τύχει να γνωρίσουν).

Τα έκοβαν σε μικρά κομματάκια και μετά τα έβαζαν σε μια λεκάνη, όπου έριχναν ρύζι, πιπέρι, αλάτι και λίγο λάδι. Όλα αυτά τα ανακάτευαν.

Στη συνέχεια έπαιρναν τα χιβάδια και τα έπλεναν πολύ καλά. Τα τοποθετούσαν σε μια κατσαρόλα και έριχναν νερό ίσαμε να τα σκεπάσει. Ύστερα τα ζέσταιναν στη φωτιά, μέχρι να ανοίξουν τα όστρακα για να τα γεμίσουν.

Αφού τα στραγγίζανε για να φύγει το περιττό νερό από την βράση, άρχιζαν μετά προσήνειας να  τα γεμίζουν ένα-ένα. Όσα χιβάδια δεν άνοιγαν, μας τα έδιναν εμάς για να παίξουμε, γιατί δεν έκανε να τα φάμε... 

Όταν τα γεμίζανε όλα, τα βάζανε με την σειρά σε μια κατσαρόλα και αφού έριχναν πάλι νερό ίσαμε να τα σκεπάσει, τα βάζανε πάλι σε σιγανή φωτιά. Όταν το νερό είχε πια απορροφηθεί  και είχε μείνει ελάχιστο ζουμί στην κατσαρόλα, τότε βγάζουμε τα χιβαδιά από την φωτιά.  Έκοβαν και 2-3 μεγάλα λεμόνια και τα έστυβαν πάνω στο φαγητό. Μας το σέρβιραν σε μεγάλες πιατέλες και εμείς το τρώγαμε μετά μεγάλης λαιμαργίας....

Καλή σας όρεξη…